Tosbağa Günlüğüm

Koşa koşa geldi. Ayağında bu kez  topuklular değil  ,spor ayakkabıları vardı. Hafiflemişti... Birazdan, biraz daha hafifleyecekti. Bir sürü anahtarın takılı olduğu ağır anahtarlığını şıngırtıyla çıkardı. İnsanın sorumlulukları arttıkça anahtarları artıyor, diye düşündü. Bu düşüncesine de sevindi. Özüne dönüyor, zihni olur olmadık konularda fikirler üretiyor, kendi kendine arkadaşlık ediyordu. Kalbinde yedi kilit vardı.Yedi kilidi tek tek açtı. Bir önceki gelişindeki gözü yaşlı kendini hatırlamaya çalıştı, hatırlayamadı, anlayamadı. En sondaki odaya gitti. Cebine naftalin koyduğu adamı buldu. Artık o da "herkes gibiydi." Naftalinler erimişti. Naftalinleri yenilemediğinden mi solmuştu hisleri? Neyse ne, oh be, dedi. Adamı tuttu, kalbinin penceresinden dışarı firlattı. Daha hafiflemiş hissetti. Çıktı, kalbinin kapısındaki yedi kilidi kapattı. Kalbinin üstündeki "zaman" yazan yara bandının yapışkanı gitmişti, değmeden çıkıverdi.  Yapılacaklar listesine tik attı.Spor ay...

  Sıran geldi hazırlan, dedi bekçi. Sonunda, diye heyecanlandı ruh. Boşluğunu havayla doldurdu, hazırlanıyordu ki... eyvaah yapma, yapma, yapma,dedi bekçi. Kadın doğurmaktan vazgeçti, kürtaj olacaktı.Hevesli ruhun hevesi kırıldı, bekleme alanına döndü...

Bu yılın muhasebesini yapmadan geçmek istemedim. Günlük tutuyorum. Sonradan okumak iyi oluyor. Kendine kuş bakışı bakmak gibi...  2024 ün çoğunu mutsuz geçirmişim. Toparlayabilmek için her gün şükredeceğim üç şey yazmışım günlüğüme. Yine de içim ferahlamamış, ama çabalamışım. Bir de hiç bir dakikayı boş geçirmemeye çalışmışım. Aslında yıllardır yavaşlamak isterken, fark etmeden daha da hızlanmışım.İş hayatımda hedefler tutmalı, ev derli toplu olmalı, hep evde yemeliyim, spor yapmalıyım, kitap okumalıyım, annemi aramalıyım... Bunları her gün yapmalıyım derken hasta etmişim kendimi. Bir de her şeyi yapayım derken hiç bir şeyi gönülden yapmamışım. Annemi aramış olmak için aramış, kalpten iletişim kuramamışım. Bu veriler ışığında 2025 te niyetim yaptığım her şeyi yürekten yapmak. Hedeflerim yogayı ve okumayı bırakmamak. Dileğim mahallemdeki tanıdığım yedi kediyi özgürce sevebilmek. Bunun önünde duran dahili  beddahları(kaynana) bertaraf edebilmek, kedilerin can güvenliğini sağlaya...

Güneşin bir görünüp bir kaybolduğu, genel olarak gri yoğun bir günde karar verdi: hayatın anlamını  artık aramayacaktı. İki kitap okuması, yarım kalan 7 haftalık bir egzersizi ve yaklaşık 41 saatlik bir podcast dinlemesini bitirip, anlam defterini kapatacaktı. Monoton hayatı, yeni atandığı küçük ilçedeki göreviyle daha da monotonlaşmıştı. Kimse söylemese de memuriyetin ruh yok etme gibi bir yan etkisi vardı. Zaten ince üflenen ruhu uçtu uçacak hale gelmişti. "Uçarsa uçsun" dedi kız. Belki herkes için hayırlısı buydu. Artık büyük cevaplar peşinde koşmayacak, saatlerce ayakkabısının modeli, akşam ne yiyeceği, gündem gibi konularla ilgilenip vakti gelince ölecekti. Ohh beeee.... Üstünden büyük bir yük kalkmıştı.  Yük kalkmasına rağmen yine de hafif ve neşeli hissetmedi. "Beton asfalt arasından başını kaldırmış tek çiçeği bulur, 'hayata nasıl tutunmuş,her zaman umut var' filan derim. O zaman neseleniliyor herhalde" dedi kız.Hala her şey çok anlamsızdı, ama umrun...

  Kanatları koparıp yüksekten uçmaya zorlayanlar , daha büyük kanatlara yani özgürlüğe zorladıklarının farkında mıdırlar? Komşumuzu sevip çitimizi eksik etmemek, hep hesap kitapla yaşamak mıdır hayat? Benim babam pasta yapmayı neden öğrenememistir?

Küçük şeyleri severim. Koşturan kediler, uçuşan kelebekler, yer değiştiren bulutlar...Yağmur sonrası toprak kokusu, gecenin sessizliği,sonbaharda kuruyan yaprakların çıtırtısı, kar yağdığında yüzüme vuran serinlik ve temizlik hissi.. Sonra evde bir şeyleri düzenlemek,uyumak,su içmek..Sevdiğim şeyler bu kadar basit ve maliyetsizken neden bu koşturmaca diyorum bu ara. Bir yanda da koşturmacam iyi ki var diyorum. İyi ki var da nemrut kaynanamın yüzünü daha az görebiliyorum. Başa dönsek eşimle sırf annesi yüzünden evlenmezdim sanırım.Bilseydim annenle çıkardım diyorum. Seninle evlendiğimde annenle yaşayacağımı  bilmiyordum diyorum. Ben de bilmiyordum diyor:) Bu gün kadın beni deli etti. Küçük seylerden mutlu olacakken  gelip benim ayarlarımı bozabiliyor. Aslında gündemim bambaşkaydı ama deli kadın nereye getirdi beni. Nefes alıp yola  devam etmeli...

Zor bir yazdı.Öyle feci olaylar,ölümler,kayıplar yaşamadım. Çok zorlandım ama.  İş yordu.Sekiz kişi çalışırken birinin tayini çıktı, biri doğurdu, biri yüz felci geçirdi, sırayla izne çıktık; kaldık mı dört kişi. Kimse de demedi dört kişi yürümez bu işler diye. Aksine mobing üstüne mobing. Yoruldum, çok sıkıldım. Kapana kısılmış gibiyim.Mesai de olduğum sürece beynim aralıksız çalışıyor, pelteye dönüyor zihnim, hiç bir şey hatırlamıyorum. Bunu yanında olmadığım biri gibi davranmaya çalıştım. O da yordu, yıprattı. Ciddi biri olmak istedim. Olamıyorum:) Otoriter olmak istedim, içim şişti. Ben yumuşak, sakın biriyim. Aksi gibi yapmaya çalıştıkça mutsuz oldum. Sonuç olarak 2024 yazından bir şey anlamadım.Okula giderken yeni yıl Eylül'de başlar gibi gelirdi. Yine öyle olsun. Kendim olarak yeni bir başlangıcım olsun. Bir de kendime söz olsun, iş yerinde, evde daha az çalışacağım.Yavaşlamak isteyen Tosbağa olarak merhaba diyorum:)