MEVSİMLER

MEVSİMLER

En başta en sevdiğim mevsimdi ilkbahar. Hava ne sıcak, ne soğuk.. Her yer yeşermeye başlamış..İçimde bir coşku, sanki dağları delecek kadar güçlüyüm. Sabahları erkenden, alarmsız uyanacak kadar enerjiğim. Evet, en sevdiğim mevsimdi ilkbahar..

Lisede aşık olunca, sevdiğim çocuğu görebilmek için sonbaharı, okulların açılmasını bekler oldum.Ama hiç favori mevsimim olamadı sonbahar.

İşe başladığımda tutsak hissettim kendimi. Zamanım, mekanım bana ait değildi artık. Hayatımı kazanabilmek için, hayatımı satmıştım.Yıllık izinlerimi kullandığım yaz; ailemi görebildiğim, gezip tozup, yeni şehirler keşfettiğim zamandı. En sevdiğim mevsim yazdı artık. Yazı iple çeker oldum.

Ülkenin çivisi çıkarken, bizim iş yerinin çivisi de çıkıyordu. Personel sayısını yarı yarıya azalttılar; iş süreçleri, kulaktan kulağa oyununu oynar gibi uzadı gitti, öyle bir mail bombardımanı başladı ki posta kutuları kontrolden çıktı. Öyle bir iş yükünün altında ezilmeye başladık ki zihinlerimiz, bedenlerimiz taşıyamaz oldu bu durumu. O zaman kış kurtarıcı oldu.

Kar yağıyor, insanlar evine çekiliyordu. Hava erken kararıyor, insanlar evine çekiliyordu. İşler yavaşlıyor, hayat yavaşlıyor, uzun kış gecelerinde yorgun bedenlerimizi, zihinlerimizi dinlendirebiliyorduk. Kendime en çok zaman ayırabildiğim mevsim kış olduğundan bu defa kışları bekler oldum.

Sonra kışlar kış olmaktan çıktı. Kar yağmaz, hava soğumaz oldu.İnsanlar öyle borçlandı ki, eski borçlarını yapılandırmak, üstüne yenilerini borçlanabilmek için bankadan çıkmaz oldu. Vatandaşı borçlandırıp, sahte refah algısı ile işleri yürütmek politika haline gelince insanlar bankalara bağımlı oldu. Kış aylarında bizim işler çığ gibi büyür oldu. Dört mevsimi tüketen bana da başka mevsim bulmak şart oldu..Biraz yavaşlayalım artık...