Antidepresan satın almaktan vazgeçtikten sonra markete gitmiş, koştur koştur alışverişini yapmış, koştur koştur eve gelip yemek hazırlamış yemişti. Şimdi de marketten aldıklarını yerleştiriyordu. Şöyle bir mutfak tezgahına baktı, dört metrelik tezgah üzerinde bir santimlik boşluk yoktu. İçi daraldı. Buzdolabına yerleştirmekte olduğu yumurtaları fırlatıp atmak geldi içinden. Kendinin temizleyeceğini hatırlayınca vazgeçti. "Çok da pis kokardı, iyi ki fırlatmadım" diye düşünüp sevindi. Sonra kızdı kendine, şöyle filmlerdeki gibi havalı bir tepki veremeyecek miydi? "Neyse işim bitsin, camsız bir kapıyı hafifçe çarparım" deyip güldü kendine. İç çekip hiçbir zaman reklamlardaki kadar güzel göremediği buzdolabını yerleştirmeye devam ediyordu ki kapı çaldı.
Kapısı pek çalmazdı. Merakla gidip mercekten baktı. Kimse yoktu. Açmadan geri dönüyordu ki tekrar çaldı kapı. Tekrar mercekten baktı, kimse yoktu. Bu sefer kapıyı açtı. Kimse yoktu fakat, yerde gizemli bir zarf ona bakıyordu...
gizemli zarf ha! severim gizemli şeyleri :) bakalım devamında neler olacak...
YanıtlaSilben de merak ediyorum :)
Siloooooo öykü değişiyooooo :) ay evet yaaa filmlerdeki gibi tepkiler versek gündelik yaşamdaaa :)
YanıtlaSilöyle tepkiler verirsek kapıların camları kırılır, yumurtalar kırılır. sonra süpür işin yok gibi :)
Sil