KULE

 

Boğazda yumru,

Kalpte bir ağırlık, 

Gözlerde hazır yaşlar,

Ve beyazlayan saçlar.

Ortada yok hiç sebep,

Sadece şımarıklık,

Kız kızıyor kendine,

Ama bulamıyor çıkış.

Aslında biliyor ,

İçinde bilge kişi,

Dengesini kaybettiren,

O büyük laneti.

Kız etmiyor itiraf,

Kaçıyor kendinden, 

İstemiyor devirmek,

İnşa ettiği o güzel kuleyi.

Kulen güzel olsa,

Üzülmezdin diyor ses,

Yaptığın geciktirmek,

Kaçınılmaz sonu.

Kız bir anda sıkıldı,

Tüm bu saçmalıktan.

Bir bardak çay aldı,

Bekleyen İşlere daldı.

Nasılsa her şey yalan,

Git biraz daha oyalan,

Diyen Yunus’u andı.

Kız devam etti..