KEBAPÇI

 

Bazı kebapçı salonlarında bir kaos olur ya hep. Alt tarafı bir döner yiyeceksinizdir, hızlı olmak adına sürekli bir bağırış, bir koşuşturmaca, gereksiz bir telaş…Son zamanlarda ülkemiz bu kebapçı dükkanı gibi geliyor. Ortada bir şey yok, sürekli koşuşturmaca, kaos. Bizim işyeri de aynı Bir düzen, dinginlik istiyorum..  İş hayatım, hayatımın büyük bölümünü kapsayınca kaçmak mümkün olmuyor.

Herkes için böyle değil tabi. Bazı iş arkadaşlarım böyle değil. Ben de bu türde iş arkadaşlarımı gözlemledim, verilen anlamsız hedefleri tutturunca mutlu ve başarılı hissediyorlardı. Eski ve güzel bir dua vardır: “tanrım bana değiştirebileceğim şeyleri değiştirebilme cesaretini

değiştiremeyeceğim şeyleri kbullenebilme iç huzurunu

ve ikisi arasındaki farkı anlayabilme aklını ver.”

Yaptığım gözlem ve bu dua ışığında “tamam dedim, ben de araziye uyacağım. Hedeflere odaklanıp şikayet etmeyeceğim, mutlu olmaya çalışacağım.” Yaptım da.. Performans sıram düzeldi, iki yılı böyle geçirdim. Şimdiyse yere sert iniş yapmış gibi hissediyorum. Bu arada müdürümüz değişti, aynı miktarda işi yapıyor ama daha çok yoruluyoruz. Çünkü iş hayatında böyle bir durum var. İşini yapman yetmiyor, müdürü de tatmin etmek, eylemek gerekiyor.

Ben bunları yaşarken iş arkadaşlarım da bıktılar ya da uyandılar. Tabii enflasyon ve maaşların düşük kalmasının da etkisi oldu. Şimdi aydınlanmış bir şekilde ne yapacağımızı düşünüyoruz?  Tükenmişlik sendromunun eşiğindeyiz. Çözüm de şimdilik spor ve kendine zaman ayırma gibi görünüyor.