KORONA GÜNLERİ

KORONA GÜNLERİ


Sosyal medyayla gerçek hayat pek birbirini pek tutmuyor. Hafta sonu "evinde kal" çağrılarına uyarak burnumuzu çıkarmadık. Pazar günü tüm evi çamaşır suyuyla sildim. Silerken yeğenimin balıkların sularını kirletiyorsun dediği geldi aklıma. Neyse..

Sonra işe gittim. Müthiş kalabalıktı. Hafta sonu evde kapalı kalmamın pek anlamının olmadığı fark ettim. 65 yaş üstü, altı bir sürü insanla muhatap oldum. Müşterilere sinirlendim. Başka bir şehre gidip hayvan alımına karar veren mi, Mercedes kamyon almaya karar veren mi, dükkan alacak olan mı.. 70 yaşında sabahın köründe vadeli hesabına para yatırmaya gelen yaşlı teyzeye ne demeli? Çok kızgınım, ölmesine üzülmeyeceğim çok insan var, öyle kızgınım.

İş yeri boyuna ilaçlanıyor, çamaşır suyuyla, dezenfektanla, sirkeli suyla siliniyor. Hava soğuk, sürekli havalandırılıyor, cereyanda kalıyoruz, üşütüyoruz. Kronik farenjitim var , boğazım ağrıyor, ara ara öksürüğe tutuluyorum, acaba hasta mıyım diyorum? Öksürdüğüm halde etrafımdan çekilmeyen, 50.000 TL kredini üç yıl vadede,beş yıl vadede geri dönüşünü soran müşterilerim var, çok ilginç...Elimi yıkıyorum, sonra tapu fotokopisini alıyorum, sonra yıkıyorum, bu sefer kimliğe dokunuyorum. Sonu yok ki, salmak üzereyim..

Bugün diyaliz bölümünde çalışan kardeşim ilk kez koronalı hastaya diyaliz yaptı. Korona böbrek yetmezliğine  yol açıyormuş, tek diyaliz doktoru olduğundan bundan sonra da korona hastalarına  müdahale etmek zorunda kalacakmış. Tvlerde gördüğümüz, astronot kıyafetine benzeyen koruyucu kostümleri yokmuş, fotoğrafını gönderdi, öyle dandik ki kıyafetleri... Bone saçlarını sarmıyor, üstlerine giydiklerinin sırtı açık... Kendi ayakkabıları ile girmişler filan..Of Allah'ım.. Okullar tatil olduğundan kızı annemlerde kalıyor ve kardeşim kendisinin hastalanması yanında tüm aileyi hasta edebilir. Yıkanıp paklanıp görüşüyorlar, umarım kendini koruyabilir. Temenniden başka elimizden bir şey gelmiyor..Hastalık öyle yaygınlaşmış ki pandemi planına geçilebilirmiş, sorun şu ki  pandemi planı henüz yokmuş. Çıldırmamak elde değil..

Televizyonlara bakıyorum yanıp yıkılıyoruz, öyle ciddi bir durumla karşı karşıyayız. Sonra işe gidiyorum, bambaşka bir dünya, hiç bir şey olmamış gibi sanki. Ülke ikiye bölünmüş durumda bilinçliler ve bilinçsizler..

Bir ay sonrasını merak ediyorum. Neler yaşamış olacağız. Bugün beni gülümseten tek şey dışarı çıkmak isteyen sekiz  yeğenimin çıkamayız diyen annesine "ama ben 65 yaşında değilim ki" demesi oldu. Güzel günler görecek miyiz çocuklar?