TOSBAĞA GÜNLÜĞÜM

TOSBAĞA GÜNLÜĞÜM


İçe dönük biriyim ben. Hep öyle oldum. Çocukken dışarıda oynarken bile bir an önce kitaplarıma, kendi dünyama  dönmek için sabırsızlanırdım.Evde olmayı hep sevdim. Büyüyünce karavanım olmasını, evimi her yere taşıyabilmeyi hayal ederdim.

İnsanın karakteri kendini en başından belli ediyor aslında.Ama dışardan havalı görünen şeyler, belki bilerek pompalanan kapitalist hayatlar etkiliyor insanı. İzlediğim pek çok filmde gece geç saatlere kadar çalışan, topuklu ayakkabı giyen, iki eliyle neskafe fincanını tutan kadın imgesi çok havalı geliyordu bana. Öyle olmayı başarabilirsem her  şey güzel olacaktı. Oysa kahve bana hiçbir zaman iyi gelmedi, ne mideme, ne sinirlerime. Geç saatlere kadar ders çalışabilmek için içtiğim kahve uyumak isteyen bedenimle, uykusuz kaldığı için sinirlenen zihnime iyi gelmedi hiç.

Kim olduğumu içten içe bilmeme rağmen karakterime uymayan bir yaşam yolu seçtim. Gece geç saatlere kadar toplantılara kaldım, müşteri taleplerine yetişebilmek için bir sürü haftasonumu işte geçirdim. Filmlerdeki o kadın gibi hissedemedim hiç, başarılı doyumlu falan.Hedef sistemi, personel azlığı, iş çokluğu bitirdi beni.

Benim seçtiğim yol yorucuydu da dünya da çocukluğumdaki dünyadan daha yorucuydu. Herkesin bir sürü, renk renk ayakkabısı vardı mesela. Mobilyalardan sıkılıp sık sık değiştirebiliyorduk, plastik tabaklar, bardaklar, parti malzemeleri... Herkesin arabasının, pek çok ailenin iki arabasının olması... Kredi kartları, sık sık değiştirilen cep telefonları.. İklim krizleri, değişen mevsimler, yangınlar..

Sonra o geldi., Korona.. Bir anda zaman durmaya başladı..Pek çok insan evine kapandı. Ben  tosbağa gibi evimi sırtımda taşımak isterken yine bankada çalıştığım için her gün işe gidiyorum. İçe dönük bir insanken yine bir sürü insanla muhatap oluyorum. Her şeye rağmen bizim bankada bile işler yavaşladı. O dayanamadığımız, beynimizi pelteye çeviren tempo yavaşladı Hedefler kaldırıldı. Tüm müşterilerim kredilerine kavuşacak yine de.. İş yapmamak gibi bir derdimiz yok bizim, sadece doğamıza uygun akmasını istiyoruz zamanın. Demek ki olabiliyormuş

Korkuyoruz tabii. Ailemizi kaybetmekten, nefes alamamaktan...Kardeşim doktor, onun izin alamamasından, risk altında olmasından, annem koah hastası ona bir şeyler olmasından çok korkuyorum. Dükkanların iş yapamaması, işsiz kalanlar, turizmin geleceği ürkütüyor beni. Ama bir yanımda dünyanın aklını başına toplaması, daha dengeli bir sistem kurması için biraz durulması gerek gibi hissettiriyor. En az hasarla, daha insanca  bir sistemin kurulmasına aracı olmasını umuyorum. .