2020 SAMSA'SI

Gözlerini açıp saate baktı. Gecenin üçüydü. Alarmın çalmasına çok vardı daha. Uyuyabileceği için sevindi. Oldum olası uyumayı, rüya görmeyi pek severdi. Uzakta olan annesi babası düştü aklına, onları düşünmeye başlarken, içindeki ses kızdı ona:" hemen uyu bakalım. sabah yedide kalkamıyorsun sonra, beş dakika, beş dakika ...allah, allah.." İçindeki sese hak verdi, gözlerini yumdu..
.....

Sabah yedide alarm çaldı. Her zamanki gibi onar dakika erteleyerek yedi buçuk yaptı saati. Kalkmak istemiyordu, tüm günler birbirini aynıydı. Kurulmuş robot gibi olmaktan bıkmıştı. Bıkmıştı bıkmasına da başka yol bulamıyordu. İçten içe içini kemiren bu durumu  dile getirmesi bile ayıptı. Çünkü işsizlik vardı, şükretmeliydi. Sağlıklıydı. Yediği, önünde yemediği ardındaydı. Herkes ağız birliği etmişçesine bunu söylediğine göre  kusur ondaydı. Arızalı bir yanı vardı demek ki.. Düşüncelerini içindeki ses böldü: "Bıkmadın aynı şeyleri düşünüp durmaktan. Kalk artık. Otobüse dilin dışarıda koşturacaksın birazdan." Sevimsiz iç sesi haklıydı.

Kalkıp elini yüzün yıkadı. Mutfağa geçip ketıla su koydu, iki tane yumurtayı haşlanmak üzere eski demlik, yeni yumurta pişiriciye koydu. Üzerini giyinmeye gitti. Üniforma gibi beş kıyafet belirlemişti. Her gün birini giyiyordu. Müthiş zaman kazandırıyordu bu, öte yandan içinde giyinmeye hevesinin olmaması yanlış giden bir şeylerin habercisiydi: Yaşam enerjisinin soluklaştığının. Yine kızdı kendine. hep aynı şeyler, aynı düşünceler, bıktım benden...

Giyindi, hızlıca kahvaltısını yaptı, her zamanki gibi ikinci bardak çayını içemedi, içinde kaldı. Ütünün fişini çekip çekmediğini, ocağı kapatıp kapatmadığını ikişer kez kontrol etti. Kapıyı çekip çıkı. Birazdan tekrar anahtar delikte döndü, binbir zahmetle giydiği botlarını çıkarıp, mutfağa gidip ocağı bir kez daha kontrol etti. Sonra akşam yediye kadar dönemeyeceği evinden çıktı...

DEVAM EDECEK...